یکی دارد با جمله 

"بیا تا برویم"

هوای حرم را مواج می کند!

از آنطرف خوشه ها آرام

صدای آقا را می شنوند

"در این گندم زار قصه جور دیگری است"

+

به سید جواد و شیخنا تبریک میگم متاهل شدنشون رو

+

من وبلاگ نویسی رو از شیخنا یاد گرفتم فقد صیرنی عبدا

1-در هر دلی شهری باید باشد آنقــــدر بزرگ، که آدم راحت برود و در آن غرق شود...

2-مادر ها با پسر هایشان یک اختلاف نظر اساسی دارند.پسرها عاشق چیزی هستند که در افکار عاشقانه هیچ مادری یافت نمی شود. از شما چه پنهان؛ پسر ها یواشکی ته دلشان دوست دارند بیاید جنگی که...کابوس مادرهاست! پسرها به رفتن فکر می کنند به کشتن، و حتی به کشته شدن و هیچ کدام از این ها ترس ندارد اما هر رهگذری که گذرش به دوکوهه سوت و کور بعد از عملیات که در سکوت نبودن شهدا تنها صدایی که به گوش می رسد صدای هق هق و نوحه "یاران چه غریبانه" آهنگران است، بیفتد به حرف مادرها ایمان می آورد که جنگ ترس دارد! رفتن به جبهه ها را همه بلدند اما برگشتن بدون رفیق را نه! که آدم ها یک موقع با دوست نداشتنی ها می جنگند و شروع جنگ را می بینند و مادرها یک موقع با نبودن دوست داشتنی ها می جنگند و پایان جنگ را... همیشه از همین اولش فکر آخرش را کرده ام و با خودم عهد می بندم که مثل یک مجسمه گچی صدوهشتاد سانتی بروم و بیایم، اما حالا اینجا نشسته ام و به این فکر میکنم که سفره ی زیبای افطاری محمد، سوال های سر کلاس ابوالفضل، لبخند های مجتبی، آبشار آتشکده، افطاری حضرتی، اعتکاف دانش آموزی،پیامک های یوسف، پیاده روی هادی، کمه جوش سیدجلیل، مهمان نوازی حبیب الله، والیبال با محمدمعین و تمام بچه های فصل وصل چگونه در ذهن یک مثلا مجسمه رژه می روند؟!

3-در جایی غرقم، که آخرین کسی که می خواست دل بکند، خودش را هم پیدا نکرد؛ "آنقـــدر بزرگ"

قسم به گیلاس های

باغ

سید اینا

یه دو راهی درست کرده بودیم آقایون سمت راست خانوما سمت چپ، دلیل هم داشت! مطالبی که برای خانوما عرضه می شد یه رویکرد کاملا متفاوت داشت؛ احساسی عاطفی تاثیرگذار با الگو دهی از شهیده های انقلاب و جنگ. خلاصه وضعیتی که اونجا تلفات میداد! جیغ و گریه و گاها آمبولانس(که البته نیومد) که ابراهیم تو که منو میکشی آخر!!! که نگو قرعه رفاقت به نام آقا ابرام در اومده بگذریم یه دو راهی درست کرده بودیم آقایون سمت راست خانوما سمت چپ، دلیلشم این بود. تو همین گیر و دار دیدم دو تا کفتر عاشق دارن میان تو قسمت خواهرا، فرصت نشد به حسین که مسئول جداسازی جماعت ذکور از نسوان بود چشم غره برم چون با چشم هایش داشت التماس میکرد سریع رو کردم به آقائه که راحت میانسالگی را در جیب کوچکش میگذاشت و با یک دهان تا بناگوش بازشده گفتم عزیز اونور و روی "اونور"ش جوری زوم کردم که چیزی ازینور نماند.

 همونطور که قدم میزد جوری که از قدم هایش معلوم باشد قصد برگشت ندارد.

و شاید معلوم باشد دوتا نیست، چهارتاست! 

با شوق گفت جوری که کلا لال بشوم: این پسره هم همینا رو می گفت نگاه من تو عمرم جایی بدون زنم نرفتم که حالا بخوام برم این همه سال با هم بودیم بعد شما می خواید ما رو از هم جدا کنید من اونور برو نیستم.... حاج خانوم خودش شاهده...

و با این جمله آخر نگاهشان به هم خورد و حاج خانوم، خودش

شاهد 

بود!

حال ابراهیمی را دارم

که جدی جدی

چاقویش دارد می برد!

حالا نمی شد اسم این فصل اسم دختر نباشه؟!؟!؟!

چنگیز چش بود آخه

چنگیز، تابستان، پاییز، زمستان

خیلی هم خووب

خاک نشستنی است

یک روز بر چادر نشست و یک روز هم بر دل ما

مخصوصا اگر اسمش هم رویش باشد، خاکی نشین...

http://yalatif.blog.ir

اگر می توانستم مثبت ما را در بست می کردم برای آنجا

نوروز که می خواهد بیاید، آدم اخلاق مراقب های امتحانی به خودش می گیرد، محاسن-ش بلند تر می شود، محرمی تر!

آدم ریخت جنگی ها را به خودش می گیرد.

کتاب هایش جنگی می شود و خواب ها هم، تا شاید خواب هایش به بیداری تعبیر شود...

بالاخره خادمی 

فکه

هزینه دارد دیگر....

بنده هم یه کم سوادم مث بقیه، اما خب بالاخره کم سواد ها هم دل دارن و دلشون برا همطنشون می سوزه دیگه...

ایها الناس که همیشه تو سرد و گرم روزگار پشت سر هم بودید، یعنی تو صف بودید، واسه خاک این مملکت 2 کشته و یک مجروح دادید آره با تو ام به همین مکان مقدس ما در مقابل این جوونا مسئولیم، همین ناصره آق دایی، رشته سیاست خارجی قبول شده بود به خاطر درد بی پولی!!! می شنوی؟ به خاطر این که خرج مکتب نداشت رفت لبوفروش شد،از کله ی سحر تا شوم تو کله-ش می کوبن (گریه ی حضار) والا گریه داره، سرگذشت این فری گریه داره، سرهنگی بود واس خودش صب با لباس کار رفت، شب با لباس خفت برگشت که چی؟؟؟ که چرا حدوقدان نشدی! رفت خودکشی کرد مرد اصلن ولش کن، هر چی بوده ببوس بذار کنار

و اما الان وقتتو گرفتم که بگم

یه بنده خدایی هست تو همین محله فقیره، بد بخته، لنگ نون شبه بره بذاره جلو زن و بچش آره واسه چهار میل دلار پول بی زبون داره خونه زندگیشو حراج می کنه بره سبد و داس بخره، جلو مردم بتونه سرشو بالا بگیره!

آره من کم سوادم اما 75 میلیون نفریم، هر کدوم اگه چند دلار براش کنار بذاریم کارش راه میوفته دیگه نمی ره پیش کدخدا و این و اون آبرومونو ببره یه عمر با عزت زندگی کردیم، یه عمر این روستا رو با اسم خوب می شناسن، یه عمر نذاشتیم چپ بمون نگاه کنن حالا خودمون کم بودیم خدا این ؟؟؟ رو هم صاف گذاشته تو کاسمون، اصن فک کن سگ خورد بده این بخوره. خدا از بزرگی کمت نکنه...

فرزند نامشروعِ

تخریب ها

و

عدم درک برخی حزب الهی ها

شد، کلید . . . !

منبع

آنوری ها خیلی کم اند اصلا زیاد هم باشند کم اند اما گاهی غبطه می خورم به اتحاد سوری-شان و به این که چرا بعضی داد و بیداد های "انا رجل و انت رجل" شان نمی گذارد هر چه قانون ریاضی است را به سخره بگیریم و ثابت کنیم یکی بیشتر نیستیم، به نظرم وقتی امام می گوید "هر مسلمان یک سطل آب بریزد اسرائیل را آب می برد" فقط یک مثال نمی زد بل دارد تاکتیک نظامی می دهد، تاکتیکی که سطل آب را وبلاگ کند شاید، و این محقق نمی شود مگر آن که آن وبلاگنویس خوب که اجرش هم خداتا نزد خود خدا محفوظ است از خر شیطان پایین بیاید و هوای آن وبلاگنویسی را که تازه چند ساعت است به این دنیا آماده داشته باشد. رفقا می دانید گاهی با یک سلام یک وبلاگ را زنده می کنید و من احیاها فکأنما احیا الناس جمیعا؟

گاهی به من خورده می گیرند که چرا نظراتت پای هر وبلاگ خان دایی هست و چرا و چرا... خب وبلاگنویس مبتدی با نظر زنده است تعارف نداریم که و وقتی من با یک سلام و احوالپرسی مجانی و یک تبادل لینک مجانی کلی کیف می دهم بهش چرا من دریغ کنم، چرا ما دریغ کنیم...اصلا می دانید درد کجاست درد اینجاست که پای فلان جوک فلان کلثوم ننه در فیس بوک 1000 تا کامنت می خورد و اصلا هم کار غیر حرفه ای نیست اما کامنت گذاشتن در اینجا می شود کار غیر حرفه ای و حتی این احساس به وبلاگدار هم تسری کرده و وقتی یک نظر می بیند آن فرد را یک فرد بیکار علاف تلقی نموده و نامه اش را چون فحش پرت می کند سر جاش(یعنی تاییدش می کند) خب اینطوری، خانواده گرم وبلاگی ها کارش به کجا می رسد، معلوم است دیگر!... گاهی با خودم فقط می گویم "باید که شهر وبلاگی ام را عوض کنم..."