اندر احوالات کامنت

آنوری ها خیلی کم اند اصلا زیاد هم باشند کم اند اما گاهی غبطه می خورم به اتحاد سوری-شان و به این که چرا بعضی داد و بیداد های "انا رجل و انت رجل" شان نمی گذارد هر چه قانون ریاضی است را به سخره بگیریم و ثابت کنیم یکی بیشتر نیستیم، به نظرم وقتی امام می گوید "هر مسلمان یک سطل آب بریزد اسرائیل را آب می برد" فقط یک مثال نمی زد بل دارد تاکتیک نظامی می دهد، تاکتیکی که سطل آب را وبلاگ کند شاید، و این محقق نمی شود مگر آن که آن وبلاگنویس خوب که اجرش هم خداتا نزد خود خدا محفوظ است از خر شیطان پایین بیاید و هوای آن وبلاگنویسی را که تازه چند ساعت است به این دنیا آماده داشته باشد. رفقا می دانید گاهی با یک سلام یک وبلاگ را زنده می کنید و من احیاها فکأنما احیا الناس جمیعا؟

گاهی به من خورده می گیرند که چرا نظراتت پای هر وبلاگ خان دایی هست و چرا و چرا... خب وبلاگنویس مبتدی با نظر زنده است تعارف نداریم که و وقتی من با یک سلام و احوالپرسی مجانی و یک تبادل لینک مجانی کلی کیف می دهم بهش چرا من دریغ کنم، چرا ما دریغ کنیم...اصلا می دانید درد کجاست درد اینجاست که پای فلان جوک فلان کلثوم ننه در فیس بوک 1000 تا کامنت می خورد و اصلا هم کار غیر حرفه ای نیست اما کامنت گذاشتن در اینجا می شود کار غیر حرفه ای و حتی این احساس به وبلاگدار هم تسری کرده و وقتی یک نظر می بیند آن فرد را یک فرد بیکار علاف تلقی نموده و نامه اش را چون فحش پرت می کند سر جاش(یعنی تاییدش می کند) خب اینطوری، خانواده گرم وبلاگی ها کارش به کجا می رسد، معلوم است دیگر!... گاهی با خودم فقط می گویم "باید که شهر وبلاگی ام را عوض کنم..."